خدایا !
من در مقام کسی ایستاده ام که همه ء نعمتهای تو را لمس کرده و معترف آمده است.
خدایا !
من لباس اذعان بخششهای تو را _ هر چند کوتاه_ به تن کرده ام .
خدایا !
رشد گیاه من اعتراف به وجود خورشید توست.
اما خردیم ، گواه اهمال و ناشایستگی من.
خدایا !
کاروانهای امید در کنار بارگاه تو فرود آمده اند و پرندگان آرزو برگرد بام تو پرواز می کنند.
خدای من !
بال پرنده امید را با تیر یاس مشکن و در کوچه اشتیاق ، مرا به بن بست نومیدی مکشان .
آمین
+
عنوان :
از حافظ
درباره این سایت